Ένα σονέτο μου με αφορμή το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Το χιόνι" και τον πίνακα "Χειμωνιάτικο τοπίο" (Pieter Bruegel the Elder, 1565).
Λευκός χορός
Χορεύουνε ανέμελα οι νιφάδες
χαρούμενο χορό αγάπης θείο
απλώνουνε στην πλάση οι αδερφάδες
σεντόνι ολόλευκο απαλό και κρύο.
Ροδίσανε στα μάγουλα οι κυράδες
και τα παιδιά αφήσαν το θρανίο
κρυφτήκαν στη φωλιά οι σουσουράδες
και τα σπουργίτια σμίγουν δύο δύο.
Μακάρι, χιόνι, να 'σουν κάθε μέρα
του χρόνου να παγώνεις τα ρολόγια
ν' ακούγονται οι χτύποι απ' τις καρδιές μας.
Η αγάπη θα πλανιόταν στον αέρα
θα έπαυαν τα άσκοπα τα λόγια
και θα 'λιωνε ο πάγος στις ψυχές μας.
Μ.Ζ.
14/2/21
Οι δύο τελευταίες στροφές μου ζεστάνανε τη μέρα. Μακάρι στο " Μακάρι" σου Μ.Ζ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, κατάφερες μες στον στενό κορσέ ενός σονέτου να χορογραφήσεις νιφάδες, κυράδες, παιδιά, σπουργίτια, σουσουράδες, ρολόγια, χτυποκάρδια και να μας χαρίσεις μια γλυκιά λευκή θαλπωρή. Με ρίμα ή χωρίς θέλουμε περισσότερο να ακούμε την φωνή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή