Από την Παυλίνα Καζαντζίδου
Αργύρης Μπαρής (1930-2008)
Ένα χαμομήλιΕπέμενε να 'ναι όρθιοΚάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς,Τίναζε τα φυλλαράκια του στον ήλιοκαι γελούσε σαν πρώτα.Ήταν χωρίς μνήμη.Δεν καταλάβαινε το γιατίκαι συνέχιζε.Το πυροβόλησαν οι τανκίστες.Είχε προσβάλει με το ανάστημά τουκαι το γέλιο του την περηφάνια τους.Πνίχτηκε στο αίμακαι πριν χορτάσει το παιχνίδι της κούκλας τουπέθανε.Ήταν Νοέμβρης του 1973.
Θεόδωρος Παπαγιάννης (1942-)
Το σχολείο στο χωριό Ελληνικό των Ιωαννίνων
Το ψωμί
Οι πέντε δρομείς από το αεροδρόμιο του Σικάγου
Έργα καμωμένα από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, περίτεχνα συνδυασμένα και στολισμένα, τραγικές μορφές για να θυμίζουν το απάνθρωπο γεγονός και να στέλνουν το μήνυμά του.
Το έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη είναι μια πραγματική κατάθεση ψυχής, μια εσωτερική αλήθεια που μέσα από τη θλίψη του με ποίηση που δε διηγείται, αλλά που έφτιαξε με τα χέρια του τοποθετώντας καλλιτεχνικά κάθε στοιχείο, άνοιξε ορίζοντες για να νοιώσουμε ποια είναι η αξία της τέχνης.
Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης είναι γλύπτης απόφοιτος και στη συνέχεια καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Παυλίνα, αυτό που άλλη μια φορά βεβαιώνεται και στον Μπαρή και στον Παπαγιάννη είναι η αντίσταση του ανθρώπου στην βαρβαρότητα της εξουσίας. Μπορεί προς ώρας να καταπνίγεται, να σκοτώνεται, αλλά η Άνοιξη ξαναφέρει την ελπίδα, τις παπαρούνες και τα γαρούφαλλα (του Σόρογκα και όχι μόνο). Το τραγικό είναι ότι την ιστορία μας την ξαναζούμε αενάως, και ο Σίσυφος δεν λέει να δει άσπρη μέρα. Σε ευχαριστούμε για αυτή τη σοφή υπενθύμιση.
ΑπάντησηΔιαγραφή