Τερψιχόρη

 Μούσα, η φανταστική μορφή που οι αρχαίοι πίστευαν ότι ενέπνεε τους ποιητές. Οι εννέα Μούσες ήταν οι μυθικές θεότητες που προστάτευαν τις τέχνες και τις επιστήμες και οι λατρευτικοί χώροι προς τιμήν τους βρίσκονταν σε ολόκληρο τον αρχαίο Ελληνικό χώρο.

Ένας συνηθισμένος τρόπος διακόσμησης των λατρευτικών αυτών χώρων ήταν τα ψηφιδωτά ή μωσαϊκά, δηλαδή οι εικόνες που κατασκευάζονται από ψηφίδες, μικρά κομμάτια από πέτρα, γυαλί ή από σμάλτο.

7η Συνάντηση (24/2/2021)

Federico Fellini, 8 1/2 (1963) Τέλος

Η Μαίρη Παπαδαντωνάκη μας παρουσιάζει τον Wilson Bentley, τον πρώτο που κατάφερε να φωτογραφίσει μια χιονονιφάδα.

Ο Νίκος Τσιούδας μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή με την χορογραφία Χορεύοντας στο σκοτάδι (Dancing in the Dark) με τους Fred Astaire and Cyd Charisse, από την μουσική ταινία του Vincente Minnelli “The Band Wagon” του 1953. Η μουσική και το τραγούδι των  Arthur Schwartz και Howard Dietz πρωτοπαρουσιάστηκε στο μιούζικαλ Broadway του 1931.

Ο Γιώργος Αποστολίδης προτείνει να αναζητήσουμε την λειτουργία του λευκού στα έργα του εικαστικού Σωτήρη Σόρογκα.

Ποιητική Σκυταλοδρομία

Συζήτηση πάνω στην άποψη του Ελύτη:

Η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.

Αναστοχασμός

Από την Παυλίνα Καζαντζίδου

Stéphane Mallarmé, Το λευκό Νούφαρο και 2 ποιήματα της Μαριάννας Δώδου

Stéphane Mallarmé

Το λευκό Νούφαρο

Μαριάννας Δώδου, Στεφάν Μαλλαρμέ: Το λευκό Νούφαρο

Ιμπρεσιονισμός σε τρεις διαστάσεις: «Το λευκό Νούφαρο», πεζό ερωτικό ποίημα του Stéphane Mallarmé, στη συνάντησή του με τη μουσική της παλέτας του Monet και τα πιανιστικά ιχνογραφήματα των Debussy και Ravel. Η απόλυτη συνομιλία με το φως

Απόσπασμα του Λευκού Νούφαρου σε μετάφραση: Μαριάννα Δώδου

    Χωρισμένοι, είμαστε μαζί: εισβάλλω, μέσω της σκοτεινής της οικειότητας, σε αυτή την εκκρεμότητα πάνω στο νερό, όπου το όνειρό μου καθυστερεί το αναποφάσιστο, καλύτερα από ό,τι οποιαδήποτε επίσκεψη, ακολουθούμενη από άλλες, θα το επέτρεπε. Πόσες ανούσιες συζητήσεις, σε σύγκριση με τη μία που συγκράτησα προκειμένου να μην ακουστώ, θα ήταν αναγκαίες, προτού μία εξίσου διαισθητική με τώρα συμφωνία να μπορέσει να βρεθεί ξανά, με την ακοή μου στο ύψος του μαονιού, στραμμένη προς ολόκληρη την άμμο που σώπασε! 
      Η παύση μετριέται τη στιγμή της απόφασής μου. 
      Συμβούλεψε, ω όνειρό μου, τι να κάνω; 
    Συνόψισε με ένα βλέμμα την παρθένα απουσία διασκορπισμένη σε αυτή τη μοναξιά και, όπως κανείς κόβει, σε ανάμνηση ενός τόπου, ένα από αυτά τα μαγικά κλειστά νούφαρα, που αναδύονται ξαφνικά εκεί, εμπερικλείοντας με την κυρτή τους λευκότητα ένα τίποτα, φτιαγμένο από ανέγγιχτα όνειρα, από την ευτυχία που δε θα λάβει χώρα, και από την πνοή μου, κρατημένη εδώ, μέσα στο φόβο μιας εμφάνισης, φύγε μαζί της∙ σιωπηλά, κωπηλατώντας ανάποδα, λίγο – λίγο, χωρίς με κάποιο χτύπημα να σπάσεις την ονειροφαντασία, μήτε το πιτσίλισμα των ορατών φυσαλίδων του αφρού, στριφογυρισμένου στη φυγή μου, να πετάξει, στα πόδια κάποιου που θα καταφτάσει αργότερα, τη διάφανη ομοιότητα της απαγωγής του ιδανικού μου λουλουδιού. 

Μαριάννα Δώδου 

Θίσβη και Πύραμος

 

Αγάπης όρκοι

στη λάμψη των λεπίδων

αίμα στάζοντας

 

Άγρια μούρα

των εραστών του φωτός

αποτύπωμα

 

Λευκού χιτώνα

στης χίμαιρας την όχθη

το κυμάτισμα

 

Αφροδίτη και Άδωνις

 

Ζέφυρου πνοές

γύμνωσαν αφρογενή

πόθο Κύπριδος

 

Κομμούς Άδωνη

δάκρυσαν ανεμώνες

αλιπόρφυρες

 

Λευκές λήκυθοι

της λιθοξόου Λήθης

αναθήματα

6η Συνάντηση (17/2/2021)

 

Arvo Pärt, Άγραφος πίνακας (Tabula rasa), 1977 

Μια "οικογενειακή" φωτογραφία (10/2/2021)

Η Εύη Λαζαρίδου μας προσφέρει ένα μάθημα αρχαιογνωσίας μιλώντας μας για τις λευκές ληκύθους.

Η Διονυσία Ζήκα μας μιλά για το Λευκό νυφικό πέπλο με παραδείγματα από τον κινηματογράφο και την ζωγραφική, ενώ κλείνει με τα δικά της "πέπλα"

Η Μαρία Χατζημιχαηλίδου μας θυμίζει το ποίημα του Καβάφη "Η πόλις", μας ξεναγεί μέσα από τέσσερα εικαστικά έργα στο λευκό της "Αφροδίτης", και κλείνει με την "Διχρωμία" του δικού της λευκού.

Η Μαριάννα Δώδου μας ταξιδεύει από τον ιμπρεσιονιστικό κόσμο των ερωτικών αντανακλάσεων του Μαλλαρμέ στην δική της ποιητική μυθολογία του έρωτα.

Ο Γιώργος Αποστολίδης εισηγείται το ποιητικό δρώμενο: Πολλαπλές φωνές και οι συμμετέχοντες αυτοσχεδιάζουν κατά ομάδες.

Στόχος της πειραματικής δράσης είναι να ακουστούν οι φωνές (σπαράγματα) των ποιητών μέσα από τις δικές μας ανάσες, μετασχηματισμένες σε μια νέα ομαδική αυτοσχεδιαστική ποιητική σύνθεση, προσαρμοσμένη στους τεχνικούς περιορισμούς της online "Zoom επικοινωνίας". Ποιητικός λόγος, θραυσματικός, σε επάλληλες διαστρωματώσεις εμποτισμένες από την δραματική ένταση των υποκειμένων, με πολλαπλούς νοηματικούς πυρήνες, που όμως αδυνατεί κανείς να παρακολουθήσει μεμονωμένους, παρά μόνο ως μια νέα μοναδική και εφήμερη ποιητική σύνθεση με την δική της αυτονομία και δυναμική. Ένα ποιητικό δρώμενο κατάδειξης της ούτως ή άλλως αποσπασματικής ανάγνωσης, μνήμης, επικοινωνίας, έκφρασης, πόσω δε μάλλον στην εποχή της καραντίνας.

Άγγελος-Ζωγραφική

Γύζης Νικόλαος,(1842-1901), Άγγελος

Άγγελοι - Δαίμονες

Φτερά και μάσκες

κυκλοφορούν

εμπρός κι εντός μου

Λευκό και μαύρο

Εναλλάσσονται

Κάθε που βλέμμα

αλλάζω και φορά

μαύρο λευκό

ταυτόχρονα

αντικρίζω

Υβριστές και ταπεινοί

αθώοι κι ένοχοι 

Μάτια λαμπρά

να μεταγγίζουν φως

Γυάλινα μάτια

σκιάζουν την αρετή

Δικαιώνουν τη χαρά

στη συνύπαρξη

Αναιρούν της λέξης

την παρηγορία

Άγγελοι και δαίμονες

Ζωή και θάνατο

εμφέροντες

Από σχιση

Συν κίνηση

ορίζοντες

  Ζήκα Διονυσία

 

                                   

                    Λευκές νύχτες

    

    Τις λευκές νύχτες μου, 

    που τα γκρίζα σύννεφα έπαιζαν κρυφτό 

    μες στα τσαλακωμένα σεντόνια,

    σου ζήτησα λίγο χρώμα να φωτίσω το γκρι

    κι εσύ μου έδωσες κόκκινες  κορδέλες

    να δέσω κόμπους τα  μεταξένια όνειρα

    να τα αιχμαλωτίσω…

    σου είπα εγώ δεν ξέρω από κόμπους

    ένα πινέλο θέλω και λίγο χρώμα

    κι εσύ μου έδωσες μαύρο της αβύσσου.

    Τις μαύρες νύχτες

    που απλόχερα μου χάρισες

    ένα πρωί

    τις φώτισαν χιλιάδες μικροί ήλιοι.

 

      Αντωνία Θεοχαρίδου, 15 Φεβρουαρίου 2021

   

Πίνακας : Van Gogh, "La nuit étoilée"

Από την Παυλίνα Καζαντζίδου

Αργύρης Μπαρής (1930-2008)

Ένα χαμομήλι

Επέμενε να 'ναι όρθιο

Κάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς,

Τίναζε τα φυλλαράκια του στον ήλιο

και γελούσε σαν πρώτα.

Ήταν χωρίς μνήμη.

Δεν καταλάβαινε το γιατί

και συνέχιζε.

Το πυροβόλησαν οι τανκίστες.

Είχε προσβάλει με το ανάστημά του

και το γέλιο του την περηφάνια τους.

Πνίχτηκε στο αίμα

και πριν χορτάσει το παιχνίδι της κούκλας του

πέθανε.

Ήταν Νοέμβρης του 1973.

Θεόδωρος Παπαγιάννης (1942-)

Το σχολείο στο χωριό Ελληνικό των Ιωαννίνων

Το ψωμί

Οι πέντε δρομείς από το αεροδρόμιο του Σικάγου

    

Έργα  καμωμένα από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, περίτεχνα συνδυασμένα και στολισμένα, τραγικές μορφές για να θυμίζουν το απάνθρωπο γεγονός και να στέλνουν το μήνυμά του.

     Το έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη είναι μια πραγματική κατάθεση ψυχής, μια εσωτερική αλήθεια που μέσα από τη θλίψη του με ποίηση που δε διηγείται, αλλά που έφτιαξε με τα χέρια του τοποθετώντας καλλιτεχνικά κάθε στοιχείο, άνοιξε ορίζοντες για να νοιώσουμε ποια είναι η αξία της τέχνης.

    Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης είναι γλύπτης απόφοιτος και στη συνέχεια καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.