Stéphane Mallarmé
Το λευκό Νούφαρο
Μαριάννας Δώδου, Στεφάν Μαλλαρμέ: Το λευκό Νούφαρο
Ιμπρεσιονισμός σε τρεις διαστάσεις: «Το λευκό Νούφαρο», πεζό ερωτικό ποίημα του Stéphane Mallarmé, στη συνάντησή του με τη μουσική της παλέτας του Monet και τα πιανιστικά ιχνογραφήματα των Debussy και Ravel. Η απόλυτη συνομιλία με το φως
Απόσπασμα του Λευκού Νούφαρου σε μετάφραση: Μαριάννα Δώδου
Χωρισμένοι, είμαστε μαζί: εισβάλλω, μέσω της σκοτεινής της οικειότητας, σε αυτή την εκκρεμότητα πάνω στο νερό, όπου το όνειρό μου καθυστερεί το αναποφάσιστο, καλύτερα από ό,τι οποιαδήποτε επίσκεψη, ακολουθούμενη από άλλες, θα το επέτρεπε. Πόσες ανούσιες συζητήσεις, σε σύγκριση με τη μία που συγκράτησα προκειμένου να μην ακουστώ, θα ήταν αναγκαίες, προτού μία εξίσου διαισθητική με τώρα συμφωνία να μπορέσει να βρεθεί ξανά, με την ακοή μου στο ύψος του μαονιού, στραμμένη προς ολόκληρη την άμμο που σώπασε!
Η παύση μετριέται τη στιγμή της απόφασής μου.
Συμβούλεψε, ω όνειρό μου, τι να κάνω;
Συνόψισε με ένα βλέμμα την παρθένα απουσία διασκορπισμένη σε αυτή τη μοναξιά και, όπως κανείς κόβει, σε ανάμνηση ενός τόπου, ένα από αυτά τα μαγικά κλειστά νούφαρα, που αναδύονται ξαφνικά εκεί, εμπερικλείοντας με την κυρτή τους λευκότητα ένα τίποτα, φτιαγμένο από ανέγγιχτα όνειρα, από την ευτυχία που δε θα λάβει χώρα, και από την πνοή μου, κρατημένη εδώ, μέσα στο φόβο μιας εμφάνισης, φύγε μαζί της∙ σιωπηλά, κωπηλατώντας ανάποδα, λίγο – λίγο, χωρίς με κάποιο χτύπημα να σπάσεις την ονειροφαντασία, μήτε το πιτσίλισμα των ορατών φυσαλίδων του αφρού, στριφογυρισμένου στη φυγή μου, να πετάξει, στα πόδια κάποιου που θα καταφτάσει αργότερα, τη διάφανη ομοιότητα της απαγωγής του ιδανικού μου λουλουδιού.
Η παύση μετριέται τη στιγμή της απόφασής μου.
Συμβούλεψε, ω όνειρό μου, τι να κάνω;
Συνόψισε με ένα βλέμμα την παρθένα απουσία διασκορπισμένη σε αυτή τη μοναξιά και, όπως κανείς κόβει, σε ανάμνηση ενός τόπου, ένα από αυτά τα μαγικά κλειστά νούφαρα, που αναδύονται ξαφνικά εκεί, εμπερικλείοντας με την κυρτή τους λευκότητα ένα τίποτα, φτιαγμένο από ανέγγιχτα όνειρα, από την ευτυχία που δε θα λάβει χώρα, και από την πνοή μου, κρατημένη εδώ, μέσα στο φόβο μιας εμφάνισης, φύγε μαζί της∙ σιωπηλά, κωπηλατώντας ανάποδα, λίγο – λίγο, χωρίς με κάποιο χτύπημα να σπάσεις την ονειροφαντασία, μήτε το πιτσίλισμα των ορατών φυσαλίδων του αφρού, στριφογυρισμένου στη φυγή μου, να πετάξει, στα πόδια κάποιου που θα καταφτάσει αργότερα, τη διάφανη ομοιότητα της απαγωγής του ιδανικού μου λουλουδιού.
Μαριάννα Δώδου
Θίσβη και Πύραμος
Αγάπης όρκοιστη λάμψη των λεπίδωναίμα στάζονταςΆγρια μούρατων εραστών του φωτόςαποτύπωμαΛευκού χιτώναστης χίμαιρας την όχθητο κυμάτισμα
Αφροδίτη και Άδωνις
Ζέφυρου πνοέςγύμνωσαν αφρογενήπόθο ΚύπριδοςΚομμούς Άδωνηδάκρυσαν ανεμώνεςαλιπόρφυρεςΛευκές λήκυθοιτης λιθοξόου Λήθηςαναθήματα
Συγχαρητήρια Μαριάννα! Με την αισθαντική σου αφήγηση εισβάλαμε σε έναν κόσμο ήχων, χρωμάτων, κίνησης! Αισθητική τελειότητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριάννα, όμορφη η ταινία σου: Λόγος, εικόνα, μουσική, φωνή, σκηνοθεσία σε τέλεια αρμονία, ιμπρεσιονιστή ματιά σε φευγαλέου έρωτα σκιρτήματα. Όσο για τα αρχαιοπρεπή σου χαϊκού σου, στίχοι ακριβοί, επιτύμβιοι στον άδοξο έρωτα. Πόσο γόνιμα δένουν τόσες φωνές από πολιτισμούς διάφορους μέσα στην γραφή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή