Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896-1928)
Νυχτερινό
Απόψε σε φαντάζομαι λευκότερη απ’ τα κρίνα,
μες στο σκοτάδι το πηχτό. Σαν κάποια αγνή θεότη
στο μαύρο φόντο της νυχτιάς λαμποκοπάς. Μ’ αχτίνα
μοιάζεις που ο Φοίβος φεύγοντας λησμόνησε στα σκότη.
Ναι, σε θωρώ. Απ’ τον ουρανό ξεφεύγουνε τ’ αστέρια
και σαν πετράδια ατίμητα στολίζουν τα μαλλιά σου.
Ο Γαλαξίας άσπρο φως στα μάγουλα, στα χέρια
σου χύνει· μες στο γάλα του βουτά την ομορφιά σου.
Να και τα μαύρα μάτια σου! Τα βλέπω: σιγανοίγουν
εκεί ψηλά στη σκοτεινιά, μεγάλα, ογρά, θλιμμένα·
σαν δυο ποτάμια φωτερά τα βλέμματά μας σμίγουν:
εσύ κοιτάζεις μένανε κι εγώ κοιτάζω εσένα.
Από το στόμα σου φωνή δε βγαίνει, μα μου κρένεις.
Τα δακρυσμένα μάτια σου: «Τραγουδιστή», μου λένε,
«μην τραγουδάς, κι είναι κοντά η μέρα που πεθαίνεις».
Αυτά μού λεν τα μάτια σου, τα μάτια σου που κλαίνε.
Εφηβικοί στίχοι (1913-1916)
Αγαπητή Μαρία, πόσο θα ΄θελα ένα σχόλιο να κάνεις γι' αυτή σου την επιλογή. Τι σε συγκίνησε περισσότερο: το αισθητικό πλαίσιο του λευκού ή η συγκινησιακή γλώσσα του Καρυωτάκη; Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστούμε για αυτό το "δώρο ασημένιο ποίημα" που θα 'λεγε και ο Ελύτης.
ΑπάντησηΔιαγραφή