7η Συνάντηση (24/2/2021)

Federico Fellini, 8 1/2 (1963) Τέλος

Η Μαίρη Παπαδαντωνάκη μας παρουσιάζει τον Wilson Bentley, τον πρώτο που κατάφερε να φωτογραφίσει μια χιονονιφάδα.

Ο Νίκος Τσιούδας μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή με την χορογραφία Χορεύοντας στο σκοτάδι (Dancing in the Dark) με τους Fred Astaire and Cyd Charisse, από την μουσική ταινία του Vincente Minnelli “The Band Wagon” του 1953. Η μουσική και το τραγούδι των  Arthur Schwartz και Howard Dietz πρωτοπαρουσιάστηκε στο μιούζικαλ Broadway του 1931.

Ο Γιώργος Αποστολίδης προτείνει να αναζητήσουμε την λειτουργία του λευκού στα έργα του εικαστικού Σωτήρη Σόρογκα.

Ποιητική Σκυταλοδρομία

Συζήτηση πάνω στην άποψη του Ελύτη:

Η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.

Αναστοχασμός

6η Συνάντηση (17/2/2021)

 

Arvo Pärt, Άγραφος πίνακας (Tabula rasa), 1977 

Μια "οικογενειακή" φωτογραφία (10/2/2021)

Η Εύη Λαζαρίδου μας προσφέρει ένα μάθημα αρχαιογνωσίας μιλώντας μας για τις λευκές ληκύθους.

Η Διονυσία Ζήκα μας μιλά για το Λευκό νυφικό πέπλο με παραδείγματα από τον κινηματογράφο και την ζωγραφική, ενώ κλείνει με τα δικά της "πέπλα"

Η Μαρία Χατζημιχαηλίδου μας θυμίζει το ποίημα του Καβάφη "Η πόλις", μας ξεναγεί μέσα από τέσσερα εικαστικά έργα στο λευκό της "Αφροδίτης", και κλείνει με την "Διχρωμία" του δικού της λευκού.

Η Μαριάννα Δώδου μας ταξιδεύει από τον ιμπρεσιονιστικό κόσμο των ερωτικών αντανακλάσεων του Μαλλαρμέ στην δική της ποιητική μυθολογία του έρωτα.

Ο Γιώργος Αποστολίδης εισηγείται το ποιητικό δρώμενο: Πολλαπλές φωνές και οι συμμετέχοντες αυτοσχεδιάζουν κατά ομάδες.

Στόχος της πειραματικής δράσης είναι να ακουστούν οι φωνές (σπαράγματα) των ποιητών μέσα από τις δικές μας ανάσες, μετασχηματισμένες σε μια νέα ομαδική αυτοσχεδιαστική ποιητική σύνθεση, προσαρμοσμένη στους τεχνικούς περιορισμούς της online "Zoom επικοινωνίας". Ποιητικός λόγος, θραυσματικός, σε επάλληλες διαστρωματώσεις εμποτισμένες από την δραματική ένταση των υποκειμένων, με πολλαπλούς νοηματικούς πυρήνες, που όμως αδυνατεί κανείς να παρακολουθήσει μεμονωμένους, παρά μόνο ως μια νέα μοναδική και εφήμερη ποιητική σύνθεση με την δική της αυτονομία και δυναμική. Ένα ποιητικό δρώμενο κατάδειξης της ούτως ή άλλως αποσπασματικής ανάγνωσης, μνήμης, επικοινωνίας, έκφρασης, πόσω δε μάλλον στην εποχή της καραντίνας.

Λευκό νυφικό πέπλο

Πέπλο: ο συμβολισμός και η ιστορία του μέσα στους αιώνες

H ιστορία και ο συμβολισμός του τόσο ιδιαίτερου αυτού ενδυματολογικού κομματιού το οποίο έχει την ιδιότητα να ολοκληρώνει και να αναδεικνύει συνολικά την εικόνα της νύφης, είτε είναι μακρύ, λιτό ή πλούσια διακοσμημένο, είτε καλύπτει είτε όχι το πρόσωπο της, τη μέρα του γάμου της, αν φυσικά επιλέξει να φορέσει ένα, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. (περισσότερα)

Παντελής Βούλγαρης, Νύφες, 2004 

Ζωγραφικά έργα

 L. Dupré, Ο γάμος στην Αθήνα (1825), Μουσείο Μπενάκη

Georges van den Bos

Basily Pukirev, Ο άνισος γάμος, 1863

Edmund Blair Leighton,Το μητρώο γάμου, 1920

Adrien Moreau, Το νυφικό, 1876

Hendrik Jacobus Scholten, Μερικές καλές συμβουλές 

John Henry Frederick Bacon,Το πρωί του γάμου, 1892 

   

Konstantin Egorovich Makovsky, Η ενδυμασία της Ρωσίδας νύφης, 1884

     

Gari Melchers,"The Wedding"(1892)

Harrison Fisher :Wedding Canvas

Erik Ludvig Henningsen(Danish), Speech to the bride(1924)

Τα δικά μου "πέπλα"

Πέπλο λευκό

 

Σε στιβαρή παλάμη

απόθεσες

ερωτηματικά της νιότης

χαμηλοβλέποντας

με διάφανο πέπλο λευκό

Συγκινημένη

κλώθοντας της ζωής σου το χαλί

Ήλιους κι αστέρια

υφαίνοντας ηδονικά

Στο δειλό σου χαμόγελο

ήχησε φωνή γλυκιά

Μυροβόλες νότες ελπίδας

σκόρπισαν το δίλημμα

στης φύσεώς σου την επιλογή

Κι η απορία σου να παραμένει

Ελευθερία ή υποταγή;

Λευκό κουμπί

Αγκάθια κεντημένα σε ψυχρό χαρτί.

Στο χάρτη του λαβύρινθου

ψάχνω καθρέφτη δύο όψεων.

Να εστιάζει στη σκιά

που προσπερνά το κάλπικο φως.

Ψάχνω φακό,

να γιγαντώνει τα χρώματα της αύρας.

Να κλέβει τις κρυφές ποιότητες

του μαύρου.

Στο χάρτη της μνήμης ψάχνω βελόνι

να ενώσω

με πληγωμένες κλωστές

βαθιά σημάδια στο γυαλί.

Κλειδί

να λευτερώσει τον ανέγγιχτο πόνο

Λευκό κουμπί

για την κατάρριψη.

Επιθυμώ αναμοχλεύσεις.

Για κάθε φονική στιγμή,

προοπτική αθανασίας να αποκλείσω

με σίγμα τελικό

πριν από την τελεία του τέλους.

 

ΧΑΪΚΟΥ 

Χιόνι

Λευκές νιφάδες

Ουράνιο σεντόνι

Θείας αγάπης 

Ζήκα Διονυσία

Το " Λευκό" από την « Τριλογία των Χρωμάτων» του Κισλόφσκι

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieślowski) ( 1941-1996) γεννήθηκε στη Βαρσοβία, στην Πολωνία. Έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές στην Κινηματογραφική Σχολή του Λοτζ, ασχολήθηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με τα ντοκιμαντέρ στην πολωνική τηλεόραση. Η ενασχόληση του αυτή φαίνεται ότι με κάποιο τρόπο τον καθόρισε: αποτυπώνοντας στις εικόνες το πραγματικό, διαμόρφωσε ένα οπτικό ύφος λιτό, ορισμένες φορές αυστηρό, αλλά πάντα έντιμο απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων και των συναισθημάτων. Αναγνωρίζουμε εύκολα στις ταινίες του, στοιχεία που αποκτήθηκαν από αυτήν την περίοδο: μια εμμονή στην αναζήτηση του αληθινού, μια απόρριψη του ψεύδους, στο οποίο οδηγεί η προσήλωση στην επιφάνεια, ένα ηθικό βλέμμα πάνω στην πραγματικότητα, αλλά κυρίως έναν ιδιότυπο ρεαλισμό. Ένα ρεαλισμό περισσότερο εσωτερικό παρά εξωτερικό, που κέντρο του έχει το άτομο, την ηθική του και τη συνείδηση του, και όχι το χώρο που τον περιβάλλει ή την κοινωνία. Ο ίδιος δηλώνει: «Πιστεύω ότι η ζωή είναι πιο ευφυής από τη λογοτεχνία. Η απασχόληση για τόσο πολύ χρόνο στα ντοκιμαντέρ υπήρξε μια ευλογία αλλά και ένα εμπόδιο για το έργο μου. Στο ντοκιμαντέρ το σενάριο απλώς σου υποδεικνύει μια κατεύθυνση. Όμως κανένας δεν ξέρει πως θα ξετυλιχθεί η ιστορία. Και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων το θέμα είναι να κινηματογραφείς όσο το δυνατό περισσότερο. Είναι στο μοντάζ που διαμορφώνεται ένα ντοκιμαντέρ. Σήμερα νομίζω ότι δουλεύω με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που κινηματογραφώ δεν είναι η ιστορία –ότι έχουμε κινηματογραφήσει περιέχει στοιχεία που θα σχηματίσουν την ιστορία. Ενώ κινηματογραφούμε, λεπτομέρειες που δεν ήταν στο σενάριο εμφανίζονται. Και κατά τη διάρκεια του μοντάζ αρκετά πετιούνται».

Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, η απαράμιλλη ουμανιστική προσέγγιση με την οποία διαχειριζόταν κινηματογραφικά τα ζητήματα ηθικής σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και η εξέχουσα ποιητική του γλώσσα, ένα ιδιαίτερο συντακτικό με το οποίο μετέτρεπε ιστορίες για πάθη, φόνους και λοιπά «αμαρτήματα», σε κινηματογραφικές παραβολές.

Ο Κισλόφσκι διερεύνησε σε βάθος το εύθραυστο τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης μ’ ένα τρόπο μοναδικό.  

Όπως σημειώνει ο Μιχάλης Δημόπουλος σ’ ένα κείμενο του «(Οι ταινίες του Krzysztof Kieślowski) είναι υποδείγματα μιας τέχνης που επιμένει να αναζητά , εκατό χρόνια μετά τη γέννησή της, την υπαρξιακή της δικαίωση και το ρίγος της χαμένης αθωότητας. Αποδεικνύει πως μπορεί να υπάρχει, και κυρίως να λειτουργεί, η περιπέτεια του βλέμματος, για τους ανθρώπους και τα διλήμματά τους».

Από τις ταινίες του, «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα», «Η Τριλογία των Χρωμάτων» και ο φιλόδοξος (τηλεοπτικός) «Δεκάλογος», αποτελούν καθολικά, καλλιτεχνικά ευαγγέλια.

Τo τελευταίο του κινηματογραφικό έργο, η «Τριλογία των Χρωμάτων» («Μπλε», «Λευκή», «Κόκκινη»), εμπνέεται από τα τρία χρώματα της γαλλικής σημαίας. που αντιστοιχούν στα ιδεώδη της γαλλικής επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Το μπλε συμβολίζει την ελευθερία, το λευκό την ισότητα και το κόκκινο την αδελφοσύνη.

Η ισότητα, πρόταγμα βασικό κάθε δημοκρατικού κράτους, εξετάζεται από τον πολωνό σκηνοθέτη με προφανή σκοπό να απομυθοποιήσει ορισμένες πτυχές της, οι οποίες στον σύγχρονο κόσμο ίσως θα έπρεπε να επαναδιατυπωθούν. Είναι γεγονός ότι δεν είμαστε ίσοι μεταξύ μας, οι ανισότητες σε μια κοινωνία παρούσες σε όλα τα πεδία τείνουν να γίνουν ο κανόνας, ενώ ακόμη και η πλήρης ισότητα φαίνεται να μας ξενίζει. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κισλόφσκι σε μια συνέντευξή του ο άνθρωπος έχει την τάση να θέλει να είναι ακόμη πιο ίσος, δεν τον ενδιαφέρει να είναι ίσος με τον πλησίον του αλλά ο “περισσότερο ίσος”.

 

https://www.youtube.com/watch?v=dF_DstLM-zU   Trailer της ταινίας

Η «Λευκή» ταινία είναι μια σατυρική - όσο και κυνική - ματιά στη φυλετική και κοινωνική ισότητα, στις σχέσεις των ανθρώπων στις απαρχές της Ενωμένης Ευρώπης των «τεσσάρων ελευθεριών», δηλαδή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, κεφαλαίων.

Ο σκηνοθέτης αναρωτιέται αν και με ποιο τρόπο  αυτές υπάρχουν ή εφαρμόζονται μέσα στις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής. Δηλώνει σχετικά «Εκατομμύρια έχουν πεθάνει για αυτά τα ιδανικά. Αποφασίσαμε να εξετάσουμε πως αυτά τα ιδανικά υλοποιούνται και τι σημαίνουν σήμερα». Οι κεντρικοί χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωπο με το τυχαίο αλλά  και με τις απροσδόκητες και τραγικές διαδρομές που παίρνει η ζωή τους: καλούνται να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ύπαρξης. Κεντρικό αίτημα και εδώ, όπως και σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, είναι η λύτρωση από τα βάσανα της ύπαρξης, η επίτευξη μιας συναισθηματικής και ηθικής ισορροπίας, τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικής, τέλος, η αναζήτηση της αγάπης.
Με οδηγό την ειρωνεία που συχνά υπερβαίνει τα όρια της ευπρέπειας και μια υποτιμητική ματιά στην μετακομμουνιστική του πατρίδα των παράνομων ευκαιριών πλουτισμού, ο Κισλόφσκι, στο « Λευκό» παραδίδει ένα αποτέλεσμα σαφώς αμεσότερο και λιγότερο ρομαντικό, μα εξίσου ανθρώπινο με τα υπόλοιπα σκέλη της Τριλογίας των Χρωμάτων του. Το λευκό χρώμα εντάσσεται στην ταινία του με τον συννεφιασμένο ουρανό, το πέπλο της νύφης, το γλυπτό κεφάλι γυναίκας, τους λευκούς κίονες του Δικαστικού Μεγάρου στη Γαλλία, τη χιονισμένη Βαρσοβία καθώς και την κατάλευκη στιγμή του οργασμού.

 Τη μουσική συνέθεσε ο Ζμπίγκνιεφ Πρέισνερ. Πρωταγωνιστές της ταίνιας είναι οι εξαιρετικοι Ζιλί Ντελπί και Ζμπίνιου Ζαμαλόφσκι)

 Η τριλογία του Κισλόφσκι θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.  Η «Λευκή» του χάρισε μία Χρυσή Άρκτο Σκηνοθεσίας.

 https://www.youtube.com/watch?v=zlOS1d7-jIg  Ολη η ταινία

Η πλοκή της ταινίας κινείται γύρω από τον Καρόλ, πολωνό μετανάστη στην Γαλλία, Πολωνός μετανάστης στη Γαλλία –όπως και ο σκηνοθέτης-  του οποίου η ζωή παίρνει την κάτω βόλτα όταν η γυναίκα του Ντομινίκ κερδίζει την αγωγή διαζυγίου και εκείνος σε μια νύχτα χάνει την γυναίκα του, το σπίτι του, τη δουλειά του, την άδεια παραμονής του στη Γαλλία και την αξιοπρέπειά του. Μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει επαιτεί στον υπόγειο του Παρισιού προσπαθώντας να βγάλει μελωδίες με τη βοήθεια μιας χτένας. Η συνάντησή του με τον συμπατριώτη του Μικολάι θα τον βοηθήσει να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του κακήν κακώς όπου θα προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια του και να βγάλει λεφτά. Η σκέψη της Ντομινίκ όμως πάντα ταλανίζει το μυαλό του και τότε του έρχεται η ιδέα για ένα παράτολμο σχέδιο εκδίκησης: σκηνοθετεί τον ίδιο του το θάνατο, ρίχνοντας τις ενοχές πάνω στην Ντομινίκ, η οποία έρχεται στην Πολωνία και αντιμετωπίζει τα παρόμοια προβλήματα με αυτά που αντιμετώπισε ο Κάρολ στη Γαλλία. 

 Τρία βασικά σημεία του μύθου: Ανισότητα, Αλλαγή, Εκδίκηση, Δείτε το βιντεάκι:

https://www.youtube.com/watch?v=xECEAPfdqic 

Το λευκό συμβολίζει την Ισότητα, μια ισότητα που όμως δεν υπάρχει. Θέλει να διερευνήσει την έννοια της ισότητας στις μέρες μας. Ο ήρωας γνωρίζει την ανισότητα σε πολλά επίπεδα : κοινωνικό, εργασιακό, διαπροσωπικές σχέσεις.

 Με μια πρώτη ανάγνωση του στόρι μάς δίνεται η δυνατότητα να εντοπίσουμε και τα κεντρικά σημεία που θέλει να θίξει ο σκηνοθέτης. Κυρίαρχο μοτίβο η σχέση του Καρόλ με την Ντομινίκ η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη επικοινωνίας-πρώτη έκφανση της ανισότητας. Από τις πρώτες σκηνές είναι φανερό ότι η κακή γνώση των γαλλικών από τον Καρόλ δεν του επιτρέπει να επικοινωνήσει με τη σύζυγό του τόσο στο επίπεδο της σχέσης γενικότερα όσο και σεξουαλικά, δημιουργώντας του κόμπλεξ κατωτερότητας. Η αδυναμία έκφρασης-κατανόησης αμφοτέρων καθιστά τον γάμο τους ατελέσφορο ενώ η άσχημη συμπεριφορά της Ντομινίκ απέναντί του επιτείνει αυτήν τη σχέση υπεροχής μεταξύ τους.

Μετά το διαζύγιο ο κεντρικός ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα ενός συστήματος που του στερεί ό,τι έχει ωθώντας τον στην επιστροφή στην Πολωνία. Η «προσωρινή» γαλλική του υπηκοότητα αίφνης χάνεται και ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με έναν υπάλληλο του μετρό, όπου βιώνει μια άλλη μορφή ανισότητας, ως μετανάστης. Όταν ο Κάρολ επιστρέφει στην πατρίδα του, μέσα σε μια βαλίτσα, πέφτει και πάλι θύμα βίας. Είναι όμως αποφασισμένος να τα καταφέρει και να εκμεταλλευτεί τις νέες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα του μετά την πτώση του κομμουνισμού, δημιουργώντας  ένα περιβάλλον ανισότητας.

Ο Κισλόφσκι παρουσιάζει τη χώρα του ως φωλιά του καπιταλισμού, ένα μέρος όπου όλα αγοράζονται και πουλιούνται και όπου ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος, υπό την σκέπη μιας φιλελεύθερης οικονομίας.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα ανισοτήτων ως μοναδική εξισορρόπηση φαντάζει η εκδίκηση. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να γίνει καυστικός και αντί να παρουσιάσει λύσεις του προβλήματος, το αφήνει στην άκρη θεωρώντας τη θεμελιώδη αξία της ισότητας ως μια κακόγουστη φάρσα. Μοναδικό αντίδοτο διαφαίνεται η αρχαία ρήση: οφθαλμός αντί οφθαλμού. Μια τέλεια εκδίκηση αποτυπώνει και έναν τέλειο ορισμό της ισότητας.

Στις μέρες μας η κοινωνία μας, λίγο πολύ, έχει μεταλλαχθεί από κοινωνία ισότητας σε κοινωνία αυτοδικίας. Ισότητα και εκδίκηση στην ταινία αυτή μοιάζουν να είναι συνώνυμες. Στη διελκυστίνδα των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων ο άνθρωπος μάχεται καθημερινά με σκοπό να μην χάσει το σχοινί υποβαθμίζοντας ακόμη και το είναι του, ζητώντας την ισότητα…ή όταν εκλείπει, την εκδίκηση.

  Χαρακτηριστικές φράσεις που ακούγονται στην ταινία:

« Τα πάντα είναι δυνατά», λέει ο Κάρολ την ώρα που με τον φίλο του παίζουν σαν παιδιά στον πάγο. 

Η απόλυτη ελευθερία, η χαρά, η ανεμελιά.

                                                     .........

« Είσαι κάθαρμα» λέει ο ενας.

« Όχι, μόνο λεφτά χρειάζομαι» απαντά ο Κάρολ.

                                                      .................

« Χρειαζόμαστε ένα πτώμα να το θάψουμε»

« Στις μέρες μας ο καθένας αγοράζει οτιδήποτε. Εύκολο! Να εισάγουμε ένα από τη Ρωσία»

                                                 ...................

«Δεν ήθελα να παρακαλάω πια», λέει ο Κάρολ στην Ντομινίκ όταν τον ρωτάει γιατί σκηνοθέτησε την κηδεία του.

Πηγές

https://cinesfn.wordpress.com/%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/http://cine.gr/film.asp?id=703032&page=4

http://www.cinephilia.gr/index.php/prosopa/europa/450-krysztof-kieslowski

 https://www.youtube.com/watch?v=OXFzgHNYs9U&feature=emb_logo

 

5η Συνάντηση (10/2/2021)

Sankai Juku, Meguri, 2015

Γιώργος Αποστολίδης

Μαύρο VS Λευκό 

Πόσο ζυγίζει

το λευκό 

στην γλώσσα και την μνήμη;

Το λεξίμετρο δείχνει

27μαύρες, 134 λευκές

Νόμιζα το μαύρο πιο βαρύ 

και το λευκό, αφρό, αιθέριο

Λάθος! 

Η μνήμη για να ξορκίσει το κακό 

θέλει λίγες λέξεις και πολλές σιωπές

Ο πόνος 

αντιστρόφως ανάλογος 

προς τους προσδιορισμούς του  

Όσο για το λευκό

μεγάλες ιδέες, όνειρα, ευχές

λόγια πτερόεντα

λέξεις ατέλειωτες, 

Φούσκα 

έτοιμη ανά πάσα στιγμή

να ξεψυχήσει.

Σέρρες, 30/1/2021

Η Μαρία Ζερβάκη μας μιλά για το Το λευκό στην ποίηση και τη ζωγραφική.

Συμπληρωματικά η Παυλίνα Καζαντζίδου μας έστειλε την Λευκή σημαία του Jasper Johns,

λάδι και κολλάζ σε καμβά, συλλογή του καλλιτέχνη, με τρόπο εγκαυστικής ζωγραφικής. Το έργο του neo-dada προβλέπει πτυχές της pop τέχνης.

Η Ματούλα Τσιούδα μας μιλά για το λευκό σε τρία ζωγραφικά έργα και μια φωτογραφία.

 

 

Συμπληρωματικά η Παυλίνα Καζαντζίδου μας έστειλε: α) την Χειμωνιάτικη σκηνή του Hendrick Avercamp και σημειώνει ότι σαν τοπιογράφος ο Άβερκαμπ παρουσιάζει στενή συγγένεια με τη φλαμανδική ζωγραφική και με το έργο του Γιαν Μπρέχελ. Η σύνθεση περιγράφει τις ανέμελες τέρψεις μιας χειμωνιάτικης ημέρας ίσως Κυριακής

και β) το έργο του Aert van der Neer Σκηνή σε ποταμό το χειμώνα, σημειώνοντας ότι από τον Άβερκαμπ και ύστερα, συναντάμε συνεχώς αυτό το θέμα του παγωμένου ποταμού με το πλήθος των μικρών μορφών που τρέχουν πάνω στον πάγο, χρησιμοποιώντας έλκηθρα ή παίζουν ένα είδος hokey. Στους πίνακες του Βαν ντερ Νεερ οι ανθρώπινες μορφές είναι μεγαλύτερες και λιγότερες, περισσότερο χαρακτηρισμένες και λιγότερο ανεκδοτικές.

Η Ζαχαρούλα Τζίνη μας μιλά για Δύο Τέχνες αλληλένδετες: την Ποίηση και την Ζωγραφική, με αναφορά στην Γκουέρνικα του Πικάσο και στίχους του Ελύτη, ενώ κλείνει με ένα ακόμη δικό της πόνημα (Κραυγές)

Συμπληρωματικά η Παυλίνα Καζαντζίδου μας έστειλε α) δύο φωτογραφίες με καφετιές αποχρώσεις του έργου, που βρίσκονται στο μουσείο της Βασίλισσας Σοφίας στη Μαδρίτη με το σχόλιο ότι "Τελικά, η Guernika δε χάνει το νόημά της από αυτές τις μικρές χρωματικές διαφορές" και β) ένα σχετικό ποίημα του Picasso.

Παιδιά που ουρλιάζουν, γυναίκες που ουρλιάζουν, πουλιά, λουλούδια, δέντρα και πέτρες που ουρλιάζουν, τούβλα, έπιπλα, τραπέζια, καρέκλες, κουρτίνες, κατσαρόλες, γάτες, χαρτί, ανάμεικτες μυρωδιές που ουρλιάζουν, καπνός που ουρλιάζει και σε χτυπάει στην πλάτη, ουρλιαχτά που ανακατεύονται σε ένα μεγάλο καζάνι, καθώς και ουρλιαχτά των πουλιών που πέφτουν σαν βροχή στη θάλασσα και την πλημμυρίζουν. 

Αυτά είναι τα λόγια με τα οποία ο Picasso ολοκλήρωνε ένα ποίημα στη σειρά των χαρακτικών του Το όνειρο και το ψέμα του Φράνκο στις αρχές του 1937. Ήταν το πρώτο του σχόλιο για τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στην πατρίδα του την Ισπανία.

 

Συμπληρωματικά η Μαρία Ζερβάκη μας κοινοποίησε ένα video για την Guernica και πληροφορίες για την τραγική ιστορία πίσω από τη Guernica.

Η Ελένη Αναγνώστη διαβάζει και σχολιάζει την Σημαία του Νίκου Εγγονόπουλου και στην συνέχεια μας μιλά για το λευκό στην ταινία Δόκτορ Ζιβάγκο.

Νίκος Εγγονόπουλος

Η σημαία

...Je la veux agiter dans l' air comme un mouchoir.
Ch. Baudelaire, La Chevelure

Μην αψηφάς την αγάπη:

δεν είναι έμορφα τα κλαϋμένα μάτια.

Όμως να μην αργήσεις:

θα μας ξανάρθεις γρήγορα, πάλι, δεν είναι;

Εγώ, κάθε φορά που πάει να αποτολμήσω κάτι

έρχεται αυτό το σύννεφο ελπίδων

όλο άσπρες κι' απαλά ρόδινες νταντέλλες.

Συνετιστήτε:

κάθε μέρα δεν είναι δυνατό να στήνεται η καρμανιόλα.

Λίγο λίγο θ' ασπρίσουν τα μαλλιά σας:

άσπρη σημαία.

Η άσπρη σημαία είναι το σημάδι

πως παραδίδεστε και πως τα κάστρα για πάντα καταρρέουν.

 (Στην κοιλάδα με του ροδώνες,1978)

Doctor Zhivago (σκηνοθεσία: David Lean, 1965) 

The Frozen House

Lara's Departure from Varykino

Ο Γιώργος Αποστολίδης θα παρουσίαζε και σχολίαζε ένα απόσπασμα από την Σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου.

Η Αντωνία Θεοχαρίδου παρουσιάζει την ταινία του Krzysztof Kieślowski Λευκή ταινία (1994) από την "Τριλογία των Χρωμάτων".