Ludovico Einaudi - Nuvole Bianche (White Clouds)
Μια διαδικτυακή συνάντηση με στόχο την επικοινωνία μεταξύ μας και με ποιητικά κείμενα
Χαμογελάει πρόσχαρα κρατώντας ανθοδέσμη χάρτινηπίσω της σε μουσαμά ζωγραφισμένοανάκτορο, πίδακες, παγώνια και σπάνια φυτά.Όταν ο θάνατος, θυμούμαι, έδρεψε τη Μαρίαεξαίσιο καρπό της άγριας νύχταςκάτασπρη σκιά στα δόντια της ομίχληςη μέρα ήταν φθινοπωρινήο άνεμος ξερνούσε σάπια φύλλακαι το φεγγάρι άρρωστο πρηζόταν στη γωνία.Όλα συμπεριφέρονταν τη μέρα εκείνη παράξενα·ένα ηλίθιο πουλί έτρωγε τα φτερά τουμια νέα γυναίκα χτένιζε τη μακριά της γενειάδαένας καμπούρης θυρωρός περπατούσε με τα τέσσεραένας νικημένος στρατιώτης είχε για δεκανίκι το όπλο του.Αν πιστέψουμε μια έκθεση δικαστικήδεν άφησε τίποτα.Εγώ νομίζω πως τα όμορφα στολίδια τηςχάθηκαν σε μικρές απόπειρες αθανασίαςαπό φωτιά και πάγο εξαγνισμένα.Ο αέρας έπιασε τη θέση της γοργάκαι η τρυφερή σκιά της λησμονιάςσκέπασε απαλά σαν σμάλτος τη φωτογραφία.
Ένας συνηθισμένος τρόπος διακόσμησης των λατρευτικών αυτών χώρων ήταν τα ψηφιδωτά ή μωσαϊκά, δηλαδή οι εικόνες που κατασκευάζονται από ψηφίδες, μικρά κομμάτια από πέτρα, γυαλί ή από σμάλτο.