Ελένη Αναγνωστοπούλου
Η προίκα μου όλη
ένα λευκό σεντόνι
Μου χάρισαν έναν αργαλειόΜου ‘μάθαν να υφαίνωΜου δώσανε νήματα πολλάχρωματιστά, μαύρα και λευκά- Το λευκό αγαπώκαι μ’ αυτό θα υφάνω - σκέφτηκα-Ένα λευκό σεντόνι, περίτεχνο, έφτιαξαγια να ‘χω κάτι καθαρό, αγνόνα με σκεπάσει όταν …θα φύγω.
Ελένη Αναγνωστοπούλου
Θέατρο σκιών γίνηκε η ζωή μαςκαι στο λευκό σεντόνιζωγραφίσαμε τα όνειρά μαςΣ’ ανθούς που μαράθηκανμέλισσες ψάχναν γύρη κι αρώματαμα στη λευκή τους σενδόνησαβανώθηκανΈτσι, στο λευκό που μας φάσκιωσε η ζωήτώρα, ένα θέατρο σκιώνμε απεικάσματα ιδεώνσκηνοθετήσαμε τη σύντομη νιότη.
Η Παυλίνα Καζαντζίδου διαβάζει και σχολιάζει τρία ποιητικά αποσπάσματα:
Ησίοδος (τέλη 8ου αι. π.Χ)
Με λένε Ησίοδο. Θα σας τραγουδήσω «Τα έργα και τις Ημέρες» των ανθρώπων:………………………………………….Πρώτα το χρυσό γένος των ανθρώπωνέπλασαν οι Αθάνατοι Θεοί, στα δώματατου Ολύμπου όπου κατοικούν. Τότε στον ουρανόβασίλευε ο Κρόνος. Σαν τους θεούς,δίχως βάσανα και μόχθους, τον καιρό εκείνο, το γένος των ανθρώπων ζούσε.………………………………………….Δεύτερο γένος, πολλά χειρότεροΜετά το πρώτο έπλασαν οι θεοί που κατοικούν στον Όλυμπο,το γένος το αργυρό των ανθρώπων………………………………………….Α, να μη γεννιόμουνα στο πέμπτογένος ή νεκρός να 'μουν πια πριν έρθει.Είναι το σιδερένιο γένος τώρα.………………………………………….Θα πετάξουν απ’ την πλατιά τη γη κι απ’ τους ανθρώπουςτ’ όμορφο κρύβοντας στα πέπλα τα λευκά ...
Αρχαίος Κινέζος ποιητής
λευκή βεντάγια μεταξένιακροκάτη νιφάδα διάφανη στης χλόης το στιλέτοσε άφησαν παράμερα κι εσένα
Η αρχαία Κινέζικη ποίηση πάντοτε λυρική, υποβλητική, σαγηνευτική, κρύβοντας με λεπτότητα και ευγένεια την αλήθεια κάτω από υπαινιγμούς και σύμβολα αντικρίζει με τα λευκότατα ανθάκια της, σαν ένα γιασεμί, τα εκατόφυλλα ρόδα της θερμής μεσογειακής ποίησης.
Federico Garcia Lorca (1898-1936)
Νανούρισμα για τη νεκρή Μερσέδες
Λευκή πριγκιποπούλα, του ποτέΚοιμήσου στη νυχτιά τη σκοτεινήΚορμί και γη από χιόνιΚοιμήσου την αυγή, κοιμήσου!
Η σκέψη σου είναι χιόνι που κύλησεστην ατέλειωτη αποθέωση της λευκότητας,η εικόνα σου αιώνιο κάψιμοη καρδιά σου λευτερωμένο περιστέρι.
Η Αλεξία Πέννα παρουσιάζει και σχολιάζει απόσπασμα από "Το πιάνο του Σοπέν" του Cyprian Norwid.
Cyprian Kamill Norwid (1821-1833)
Το πιάνο του Σοπέν
III
Ήρθα σ’ Εσένα αυτές τις μέρες, Φρειδερίκο!Που το χέρι σου…από την αλαβάστρινηΑσπράδα του- και την ευγένεια – και τη χάρη –Και τα κυματιστά αγγίσματα, ίδιο φτερό στρουθοκαμήλου -Το βλέμμα μου το μπέρδεψεΜε τα φιλντισένια πλήκτρα…Κι ήσουν σαν τη μορφή εκείνηΠού απ’ τα σπλάχνα του μαρμάρου,Πριν το χαράξουν καν,Έβγαλε η σμίληΤης ιδιοφυΐας – ο αιώνιος Πυγμαλίων!
(Το πιάνο του Σοπέν, μτφρ. Δ. Χουλιαράκης, Το Ροδακιό, Αθήνα, 2010)
Η Ζαχαρούλα Τζίνη διαβάζει και σχολιάζει το "Το γιασεμί" του Γιώργου Σεφέρη και ένα απόσπασμα από την "Σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου αλλά και το δικό της ποίημα "Λευκή γραμμή".
Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)
Το γιασεμί
Είτε βραδιάζειείτε φέγγειμένει λευκότο γιασεμί
Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)
Η Σονάτα του σεληνόφωτος
[...]Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεταιπου άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάριθα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.Άφησέ με να έρθω μαζί σου.[...]
Ζαχαρούλα Τζίνη
Λευκή γραμμή
Έχεις ανάγκηνα τραβήξεις μία λευκή γραμμήνα σπάσει η μαυρίλαΝα γίνει αδύναμηνα τσακιστείκαι το λευκό να λάμψειΔύναμη κρυφήαμόλυντη σαν του μωρού τη σκέψηόπως η πρώτη μέρα της γέννησης τουόπως ο ουρανός ο καθαρόςόπως η μπουγάδα της νοικοκυράςόπως του ανθρώπου η ψυχήΠοιώ σημαίνει δημιουργώαχνή γραμμήζωγραφίζωαγωνιώασφυκτιώαναπνέωαναγεννιέμαιΥπάρχω
Η Μαρία Ζερβάκη διαβάζει και σχολιάζει "Το χιόνι" του Γιάννη Ρίτσου.
Γιάννης Ρίτσος
Το χιόνι
Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.
Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικόμονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενετίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήτανμια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωποπου φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ’βαλεδυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστακ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.
Η Ματούλα Τσιούδα παρουσιάζει και σχολιάζει τους στίχους του Παύλου Παυλίδη "Λευκή καταιγίδα"
Παύλος Παυλίδης (1964-)
Λευκή καταιγίδα
Την πρώτη φορά ήταν σαν να 'χε αρπάξει φωτιάκάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου.Κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριάνα αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου.Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτάτι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος.Ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί.Ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος.Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νεράόμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη.Λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά,βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη.Το μόνο που θα 'θελα αν κάποτε σε ξαναδώείναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδακαι να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμόστον τρελό σου χορό στη λευκή καταιγίδα.
Παύλος Παυλίδης & B-Movies ("Τεχνόπολις" Γκάζι, 11/9/2013)