Λευκές νύχτες

    

    Τις λευκές νύχτες μου, 

    που τα γκρίζα σύννεφα έπαιζαν κρυφτό 

    μες στα τσαλακωμένα σεντόνια,

    σου ζήτησα λίγο χρώμα να φωτίσω το γκρι

    κι εσύ μου έδωσες κόκκινες  κορδέλες

    να δέσω κόμπους τα  μεταξένια όνειρα

    να τα αιχμαλωτίσω…

    σου είπα εγώ δεν ξέρω από κόμπους

    ένα πινέλο θέλω και λίγο χρώμα

    κι εσύ μου έδωσες μαύρο της αβύσσου.

    Τις μαύρες νύχτες

    που απλόχερα μου χάρισες

    ένα πρωί

    τις φώτισαν χιλιάδες μικροί ήλιοι.

 

      Αντωνία Θεοχαρίδου, 15 Φεβρουαρίου 2021

   

Πίνακας : Van Gogh, "La nuit étoilée"

Από την Παυλίνα Καζαντζίδου

Αργύρης Μπαρής (1930-2008)

Ένα χαμομήλι

Επέμενε να 'ναι όρθιο

Κάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς,

Τίναζε τα φυλλαράκια του στον ήλιο

και γελούσε σαν πρώτα.

Ήταν χωρίς μνήμη.

Δεν καταλάβαινε το γιατί

και συνέχιζε.

Το πυροβόλησαν οι τανκίστες.

Είχε προσβάλει με το ανάστημά του

και το γέλιο του την περηφάνια τους.

Πνίχτηκε στο αίμα

και πριν χορτάσει το παιχνίδι της κούκλας του

πέθανε.

Ήταν Νοέμβρης του 1973.

Θεόδωρος Παπαγιάννης (1942-)

Το σχολείο στο χωριό Ελληνικό των Ιωαννίνων

Το ψωμί

Οι πέντε δρομείς από το αεροδρόμιο του Σικάγου

    

Έργα  καμωμένα από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, περίτεχνα συνδυασμένα και στολισμένα, τραγικές μορφές για να θυμίζουν το απάνθρωπο γεγονός και να στέλνουν το μήνυμά του.

     Το έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη είναι μια πραγματική κατάθεση ψυχής, μια εσωτερική αλήθεια που μέσα από τη θλίψη του με ποίηση που δε διηγείται, αλλά που έφτιαξε με τα χέρια του τοποθετώντας καλλιτεχνικά κάθε στοιχείο, άνοιξε ορίζοντες για να νοιώσουμε ποια είναι η αξία της τέχνης.

    Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης είναι γλύπτης απόφοιτος και στη συνέχεια καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

Λευκές Σταγόνες, Έρωτα

                                                 Έρως και Ψυχή

                     Η Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Έρωτα) είναι γλυπτό του Ιταλού Αντόνιο Κανόβα.

Κατασκευάστηκε μεταξύ 1787 και 1793 ύστερα από παραγγελία του συνταγματάρχη Τζον Κάμπελ 

(John Campbell). 

                                            Λευκές Σταγόνες, Έρωτα

Είναι να απορείς με του έρωτα τα δάκρυα. 

Λευκές σταγόνες στης σιωπής τη νιότη

στέκουν αγέρωχα στου χρόνου τη φθορά, 

αναζητώντας την πρώτη ανάσα ζωής, 

μέσα από τα αποκαΐδια τους. 

Έρωτας είναι θαρρώ 

που εκλιπαρείς 

ποτέ σου μη σιωπήσει.

 

Ζ.Τ.

Πρότυπο αναρτήσεων

                  Με αφορμή το ποίημα του Ν. Εγγονόπουλου " Η σημαία" 

                                           Καθαρμένη

                       " θα μας ξανάρθεις γρήγορα πάλι, δεν είναι;"

                        με ρώτησε.

                        Ναι, θα ξανάρθω.

                        Αυτή τη φορά

                        με το λευκό φόρεμα που μου χάρισες Εσύ ,

                        με τα άσπρα μαλλιά μου,

                        άσπρη σημαία , που μου χάρισε ο Πανδαμάτωρ.

                        Θα ξανάρθω .Αυτή τη φορά καθαρμένη. 

                                                                                                Α.Ε.

                                                                                                  

                     

                                                                                                  

 

Ένα σονέτο μου με αφορμή το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Το χιόνι" και τον πίνακα  "Χειμωνιάτικο τοπίο" (Pieter Bruegel the Elder, 1565).

 

  Λευκός χορός

 

Χορεύουνε ανέμελα οι νιφάδες

χαρούμενο χορό αγάπης θείο

απλώνουνε στην πλάση οι αδερφάδες

σεντόνι ολόλευκο απαλό και κρύο.

 

Ροδίσανε στα μάγουλα οι κυράδες

και τα παιδιά αφήσαν το θρανίο

κρυφτήκαν στη φωλιά οι σουσουράδες

και τα σπουργίτια σμίγουν δύο δύο.

 

Μακάρι, χιόνι, να 'σουν κάθε μέρα

του χρόνου να παγώνεις τα ρολόγια

ν' ακούγονται οι χτύποι απ' τις καρδιές μας.

 

Η αγάπη θα πλανιόταν στον αέρα

θα έπαυαν τα άσκοπα τα λόγια

και θα 'λιωνε ο πάγος στις ψυχές μας.

 

    Μ.Ζ.

 14/2/21

 

Λευκό νυφικό πέπλο

Πέπλο: ο συμβολισμός και η ιστορία του μέσα στους αιώνες

H ιστορία και ο συμβολισμός του τόσο ιδιαίτερου αυτού ενδυματολογικού κομματιού το οποίο έχει την ιδιότητα να ολοκληρώνει και να αναδεικνύει συνολικά την εικόνα της νύφης, είτε είναι μακρύ, λιτό ή πλούσια διακοσμημένο, είτε καλύπτει είτε όχι το πρόσωπο της, τη μέρα του γάμου της, αν φυσικά επιλέξει να φορέσει ένα, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. (περισσότερα)

Παντελής Βούλγαρης, Νύφες, 2004 

Ζωγραφικά έργα

 L. Dupré, Ο γάμος στην Αθήνα (1825), Μουσείο Μπενάκη

Georges van den Bos

Basily Pukirev, Ο άνισος γάμος, 1863

Edmund Blair Leighton,Το μητρώο γάμου, 1920

Adrien Moreau, Το νυφικό, 1876

Hendrik Jacobus Scholten, Μερικές καλές συμβουλές 

John Henry Frederick Bacon,Το πρωί του γάμου, 1892 

   

Konstantin Egorovich Makovsky, Η ενδυμασία της Ρωσίδας νύφης, 1884

     

Gari Melchers,"The Wedding"(1892)

Harrison Fisher :Wedding Canvas

Erik Ludvig Henningsen(Danish), Speech to the bride(1924)

Τα δικά μου "πέπλα"

Πέπλο λευκό

 

Σε στιβαρή παλάμη

απόθεσες

ερωτηματικά της νιότης

χαμηλοβλέποντας

με διάφανο πέπλο λευκό

Συγκινημένη

κλώθοντας της ζωής σου το χαλί

Ήλιους κι αστέρια

υφαίνοντας ηδονικά

Στο δειλό σου χαμόγελο

ήχησε φωνή γλυκιά

Μυροβόλες νότες ελπίδας

σκόρπισαν το δίλημμα

στης φύσεώς σου την επιλογή

Κι η απορία σου να παραμένει

Ελευθερία ή υποταγή;

Λευκό κουμπί

Αγκάθια κεντημένα σε ψυχρό χαρτί.

Στο χάρτη του λαβύρινθου

ψάχνω καθρέφτη δύο όψεων.

Να εστιάζει στη σκιά

που προσπερνά το κάλπικο φως.

Ψάχνω φακό,

να γιγαντώνει τα χρώματα της αύρας.

Να κλέβει τις κρυφές ποιότητες

του μαύρου.

Στο χάρτη της μνήμης ψάχνω βελόνι

να ενώσω

με πληγωμένες κλωστές

βαθιά σημάδια στο γυαλί.

Κλειδί

να λευτερώσει τον ανέγγιχτο πόνο

Λευκό κουμπί

για την κατάρριψη.

Επιθυμώ αναμοχλεύσεις.

Για κάθε φονική στιγμή,

προοπτική αθανασίας να αποκλείσω

με σίγμα τελικό

πριν από την τελεία του τέλους.

 

ΧΑΪΚΟΥ 

Χιόνι

Λευκές νιφάδες

Ουράνιο σεντόνι

Θείας αγάπης 

Ζήκα Διονυσία

Κ.Π. Καβάφης (1863-1933)

Η πόλις   

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κι είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 

 (1910)

Απαγγελία από την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν

Το λευκό ενδεικτικά στην τέχνη

Jean-Léon Gérôme, Η Φρύνη μπροστά στον Άρειο Πάγο, 1861, Hamburg Kunsthalle

"Αφροδίτη της Κνίδου", 350-330 π.Χ.  έργο του Πραξιτέλη 

Ο Πραξιτέλης για την κατασκευή του αγάλματος είχε χρησιμοποιήσει παριανό μάρμαρο και χρησιμοποιήσει ως μοντέλα δύο εταίρες που ήταν και ερωμένες του, τη Φρύνη για το σώμα και την Κρατίνη για την κεφαλή. Το άγαλμα παρίστανε την Αφροδίτη γυμνή λίγο μετά το λουτρό της και αυτό, κατά κάποιο τρόπο, συμβόλιζε την κάθαρση της θεάς, όχι την παρθενικότητά της, ενώ το γυμνό σώμα υποδήλωνε την αρχέγονη αγνότητα.

"Αφροδίτη και Άρης", 1483 έργο του Sandro Botticelli

Vincent Van Gogh, Έναστρη νύχτα, 1889 

H Έναστρη Νύχτα είναι το μόνο νυχτερινό έργο στη σειρά πινάκων με τη θέα από το παράθυρο του υπνοδωματίου στο φρενοκομείο Σεν Πωλ ντε Μοζόλ. Στις αρχές Ιουνίου, ο Βίνσεντ έγραψε: «Σήμερα το πρωί είδα το τοπίο από το παράθυρό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από την ανατολή και παρατήρησα το πρωινό αστέρι, το οποίο φάνταζε πολύ μεγάλο". Οι ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη ήταν πράγματι ορατή την αυγή, στην Προβηγκία, την άνοιξη του 1889 και την εποχή εκείνη είχε μεγάλη  φωτεινότητα. Έτσι, το πιο λαμπρό «αστέρι» στον πίνακα, στην δεξιά πλευρά του θεατή από το κυπαρίσσι, είναι στην πραγματικότητα η Αφροδίτη.

Η διχρωμία του δικού μου λευκού 

Από τη μια

Πάγωσα 

Tόσο άσπρο στη ζωή μου δεν ξανάδα

να με ακολουθεί

άχρωμο, ψυχρό, δίχως διέξοδο, δίχως ρυθμό

Δεν μ' αγγίζει, με πονά

γύρω μου τείχη φανερά 

Πώς γίνεται τόσο λευκό 

να μαυρίζει τη ζωή!

Και από την άλλη

Εγένετο Φως! 

Πλημμύρισε

ο ήλιος μέσα μου

χάιδεψε κάθε κύτταρό μου

ζέστανε το χαμόγελό μου

Λευκό πανί της νιότης 

ανεμίζει στο χορό της ελευθερίας, 

στη μελωδία της μουσικής!

Πώς γίνεται τόσο άχρωμο 

να χρωματίζει την πλάση!

Μαρία Χατζημιχαηλίδου, Σέρρες, 11/2/2021