Το λευκό στον Γιώργο Καφταντζή

Γιώργος Καφταντζής (1920-1998)

VI

Χαμογελάει πρόσχαρα κρατώντας ανθοδέσμη χάρτινη

πίσω της σε μουσαμά ζωγραφισμένο

ανάκτορο, πίδακες, παγώνια και σπάνια φυτά.

Όταν ο θάνατος, θυμούμαι, έδρεψε τη Μαρία

εξαίσιο καρπό της άγριας νύχτας

κάτασπρη σκιά στα δόντια της ομίχλης

η μέρα ήταν φθινοπωρινή

ο άνεμος ξερνούσε σάπια φύλλα

και το φεγγάρι άρρωστο πρηζόταν στη γωνία.

Όλα συμπεριφέρονταν τη μέρα εκείνη παράξενα·

ένα ηλίθιο πουλί έτρωγε τα φτερά του

μια νέα γυναίκα χτένιζε τη μακριά της γενειάδα

ένας καμπούρης θυρωρός περπατούσε με τα τέσσερα

ένας νικημένος στρατιώτης είχε για δεκανίκι το όπλο του.

Αν πιστέψουμε μια έκθεση δικαστική

δεν άφησε τίποτα. 

Εγώ νομίζω πως τα όμορφα στολίδια της

χάθηκαν σε μικρές απόπειρες αθανασίας

από φωτιά και πάγο εξαγνισμένα.

Ο αέρας έπιασε τη θέση της γοργά

και η τρυφερή σκιά της λησμονιάς

σκέπασε απαλά σαν σμάλτος τη φωτογραφία.

Οι φωτογραφίες, 2000

Έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη